واردسالن همایش شدم کسی را نمی شناختم خستگی سفر را در تن خود ودوستان مشاهده کردم و کاملا    نا آشنا در کنار بقیه نشستم تاغروب شد ونشانهایی زیبا به دستمان رسید وبه گردن داشتیم که همچون رزمندگان پلاک برگردن بودن و وظیفه سربازی خودرا میدانند که دراینجا آمده اند تا درفضای مجازی فعالیت داشته باشند ومهارت درست عمل کردن را یاد بگیرندوقتی کارت خود را به گردن انداختم چقدرزیباست جمله(یاعزیززهرا ادرکنی)